Önümdə kağız,
gözlərim monitorda, qarşı divarda təbiət təsviri - yeganə salamat qalanı.,
qeydlər götürməliyəm, deyəsən çox məşğulam.
Qarşımdakı kətanda
inək hərdən böyürüb mən burdayam deyir, baxsana. Xoşbəxtdir binəva. Nolsun ki,
günyarım ömrü qalıb, bəlkə də daha az (bunu müəyyən etməyin xüsusi yolları var,
gizlindi deyə açıqlaya bilmirəm). O seyrçidir, yuxarıda oturub yamac aşağı
lacivərd göylərin rəngi çökmüş sakit gölə tamaşa edir. Ətrafda bir kimsə yox, təbiətdən
savay, o da öz-özünü seyrçinin gözlərinə çəkməkdə, heç nə vecinə deyil. İnək
zavallı xoşbəxtdir. Mənsə orda ola bilmirəm., çünki seyrçi deyiləm. Mən ona
yalnız fikirli-fikirli baxıb odamın rütubətini ötürə bilirəm, osa.. osa mənə
çox şey. Ən azından o lal göyümtül durğunluğu.
Kosmoenergetim
dün yenə əsdi buralardan, bütün karkas şəkillərimi cırıb verdi yelə: “Sənə
durğunluq olmaz! yaramaz! demişdim axı!”
Durğunluq yaramazmış... Bəs nə edim?! Senyor, siz nə məsləhət görərdiz?
Ax unutmuşam,
yaddaşım yenə istefa verib. Şəlalə lazımdır, şəlalə. Axır və aparır. Çox
nevrotik bir zaddır şəlalə. Ama neynim, təbib məsləhətinə görə onu əlavə etməliyəm
həyatıma.
Tablodakı ağ
buludları baxışlarımla yarmağa çalışıram. Orda sakitlıkdır. O mehrab təşviş kəlməsini
tanımır. Burdasa ölülər diriləri basdırır.
Burası balaca
arıların və balaca sincabların vətəni. , qalan hər şey iridir burda.. iri, çox
yekə.. və qaba. Bura qürbətdir.
Və mən Hələ də
mənə vəd edilən o HərŞeyin içindəyəm. Ya bəlkə belə: Mən ARTIQ
mənə vəd edilən o hərşeyin içindəyəm. Bir sual., yalnızca bir: Bu müstəsnamı
edir adamı? Bununçun təşəkkürmü bildirməliyəm? Çox iltifatlısız-filanmı deməliyəm?
Kimə? Yenədəmi həmən o senyora, o qlamura... ?
Qulağıma dəyən
hədə kəlmələri əlimi kağızdan soyudur:
- Sən bir də............
Gözləyirəm,
sakitlik bərqərar olunca yenidən işimə qayıdıram.
Gözlərim
monitordakı sətirləri acgözlüklə içəri ötürür. Bir az duzu çatmır. Elə yenicə
uzaq və yad sabj ilə aramızda tandem yaranmışdı ki, çox satqın bir ifadəyə
ilişib qaldım: “Ardı gələn sayımızda.”
Nə səfeh vəd,
ilahi... Bu şərtin yerinə yetməsi üçün azmı şey lazımdır? Fərqindəmi bunlar?..
Gərəkdir ki, gələn say çıxa; o sayda mənim maraq obyektim yer ala; mən o sayı
tutam; maraq obyektimə olan marağım sönməyə; digər çoxsaylı səbəblər məni qiraətdən
yayındırmaya və ən nəhayəti və ən ilki – mən buralarda olam..
Ölülərin
dirilərə vay tutduğu məkanda nə işin vardı axı, qız??!
Yenə şəklə
fırlanıram. O kollara ilişib qalmış həsrət, bir də xəfif mehin səsi çox şey
pıçıldayır mənə. Kim dedi ki, şəkillər danışmır?! Onlar yalnız karlar üçün
danışmır. “Baxansa görər də.”
Yenə o yerdən,
həmən müstəvidən, eyni avazla. Qarşımda çoxlu sindromlu adamlar., bəzilərinin
şlyapası və çəliyi də var, hətta pensne. Axtarıram, nə çatmir? Hə axı, çətir!
Qanları da çox durudur, reologiyası pozulub. Bu yaxşıdır, simptom olanda nolar,
kimsə qaralda bilməyəcək onu. Xəstəlik kağızlarını ard-arda vərəqləyirəm
(onlardan roman yazmaq olardı, hərəsi bir tale, bir dözüm nümunəsi), elə bu an
yada düşür ki, yaddaşımı itirmişəm, təsadüf nəticəsində. Və indi bu fəqir binəvalara,
bu şlyapalı çətirlərə heç nə ilə kömək edə bilməyəcəyəm. Yazıqlar olsun...
Yenə qonşudan
gələn hədə:
- Sən bir də............
Görməməkçün əlimi
gözlərimə tuturam.
Tavanın
yuxarı sağ küncündə nizamla keçən qarışqa sırası. Nizamsızlığı sevən xislətim
sıranı pozmaq üçün məni yerimdən durğuzur. Gözlərimi qıyıb süzürəm onları,
yenidən çökürəm yerimə. Axı günahsızdırlar, neyləsinlər, yaradılıblar, gəzişməlidirlər.
Yaxın günlərdə onlardan təhlükə gözlənilir, daxıli səsimin proqnozuna görə. Mənsə
heç qorxmuram. Görünənin zərbəsi qorxulu olmur. Əsl zərbə gözlənilmədən gəlir,
harda oldu haqlayır..
Hələlik son. Ardı gələn sayımızda.
(PS. Heç də səfeh
vəd deyilmiş., ümid verir ən azından)